Although nature of science and nature of scientific inquiry are related to each other, they are differentiated as NOS is being more related to the product of scientific inquiry which is scientific knowledge whereas NOSI is more related to the process of SI. Lederman et al. determined eight NOSI aspects for K-16 context. In this study, a science camp was conducted to teach scientific inquiry and NOSI to 24 6th and 7th graders. The core of the program was guided inquiry (...) in nature. The children working in small groups under guidance of science advisors conducted four guided-inquiries in the nature in morning sessions on nearby plants, animals, water, and soil. NOSI aspects were made explicit during and at the end of each inquiry session. Views about scientific inquiry questionnaire was applied as pre- and post-test. The results of the study showed that children developed in all eight NOSI aspects, but higher developments were observed in “scientific investigations all begin with a question” and “there is no single scientific method,” and “explanations are developed from data and what is already known” aspects. It was concluded that the science camp program was effective in teaching NOSI. (shrink)

Sadece tarihi ilgilendiriyor gibi görünen felsefenin başlangıcı problemi, şüphesiz tarihsel bir meseledir, ama aynı zamanda felsefenin kendisine de ait bir konudur, çünkü bu probleme ilişkin değerlendirmeler zorunlu olarak felsefenin doğasını açığa vurmaktadır. Felsefeyi Miletli Thales’in başlattığına ve ilk filozof olduğuna dair yerleşik bir gelenek söz konusudur; bununla birlikte, felsefe kendine özgü belirlenimler kazanıp kendini belirlemesini sağlayan belli bir gelişme sürecinin ürünüdür ve bu bakımdan birçok filozofun emeğine gerek duymuştur. Felsefe tarihinin ilk döneminde Grek filozoflar yeni başlangıçlar yapmışlar ve böylelikle felsefenin (...) yeni yönlerinin açığa çıkmasına hizmet etmişlerdir. Bu çalışmada, felsefenin sadece bir kurucusu değil kurucuları olduğunu vurgulamak üzere Thales’ten Aristoteles’e dek Grek filozofların felsefenin oluşumuna sağladıkları katkı irdelenecektir. (shrink)

Gözlemlenenlerden gözlemlen(e)meyenlere diğer bir deyişle genel yasalara ulaşma imkânı veren çıkarım yöntemi olarak tümevarımsal ya da endüktif akıl yürütmenin rasyonel olarak temellendirilmesinin imkanına yönelik soruşturma tarih içerisinde tümevarım sorunu ya da endüksiyon problemi olarak tezahür etmiştir. Bu sorunun temel argümanı tarihsel okumalara baktığımızda İskoç ampirist filozof David Hume tarafından öne sürülmüştür. Hume, tümevarımsal çıkarımlar temelinde, gözlenmeyen meseleler hakkındaki inançlarımıza hangi gerekçelerle ulaştığımızı soruşturmaktadır. Hume soruşturmasının sonucunda gözlemlenenden gözlemlen(e)meyen durumlara ilişkin yapılan olgu meseleleri ile ilgili bütün tümevarımsal akıl yürütmelerin dolaylı ya (...) da dolaysız olarak nedensellik ilişkisine ve bu ilişkinin temelinde yer alan doğanın düzenliliği ilkesi ya da “gelecek her zaman geçmişe benzer” önermesine dayandığını ifade ederek bütün tümevarımsal akıl yürütmelerde ortak olan geleceğin her zaman geçmişe benzeyeceği ifadesinin rasyonel olarak temellendirilmesinin mümkün olmadığını belirtmektedir. Bu bağlamda, çalışmada tümevarımsal akıl yürütme sonucunda ulaşılan sonuca inanmanın hiçbir rasyonel temelinin olamayacağı yönündeki Hume’un görüşü argüman formunda yeniden yapılandırılarak ortaya konulacaktır. (shrink)

Öz: Frege özel adların (ve diğer dilsel simgelerin) anlamları ve gönderimleri arasında ünlü ayrımını yaptığı “Anlam ve Gönderim Üzerine” (1948) adlı makalesinde, bu ayrımın önemi, gerekliliği ve sonuçları üzerine uzun değerlendirmeler yapar ancak özel adın anlamından tam olarak ne anlaşılması gerektiğinden yalnızca bir dipnotta kısaca söz eder. Örneğin “Aristoteles” özel adının anlamının Platon’un öğrencisi ve Büyük İskender’in öğretmeni ya da Stagira’da doğan Büyük İskender’in öğretmeni olarak alınabileceğini söyler. Burada dikkat çeken nokta örnekteki özel adın olası anlamları olarak gösterilen belirli betimlemelerin (...) de özel ad içeriyor olması. Anlamın Frege için bileşimsel olduğu, bir başka deyişle bir dilsel simgenin anlamının (varsa) parçalarının anlamlarınca belirlendiği düşünülürse, örnekteki belirli betimlemelerin anlamlarının saptanabilmesi için içerdikleri özel adların da anlamları saptanıp betimleme içinde geçtikleri yere konmalıdır. Bu işlem hiçbir özel ad kalmayana kadar sürdürülmelidir. Ancak biraz düşünülünce bir özel adın nesnesini tekil olarak betimleyecek ve içinde özel ad geçmeyecek bir betimleme bulmanın kolay olmadığı görülür. Örneğin yukarıdaki betimlemelerde geçen “Platon”, “Büyük İskender” ve “Stagira” gibi özel adların anlamları olabilecek ancak özel ad içermeyen betimlemeler bulmak pek kolay görünmüyor. Ortaya bir sonsuz gerileme sorunu çıkmış gibi duruyor. Frege’nin anlam-gönderim ayrımını için ciddi sonuçları olabilecek bu sorunu Frege çözebilir mi? Bu yazıda bu sorunun yanıtını arayacağım. Sorunu betimledikten sonra Frege’nin önündeki seçenekleri (örneğin bağlama duyarlı terimlerden (gösterme adılları veya belirteçler) yararlanma veya bağlamı sınırlama gibi) değerlendireceğim. -/- Abstract: In his “Sense and Reference” (1948), Frege makes his famous distinction between the sense and the reference of a proper name (and other signs) and discusses at length the significance, necessity and consequences of the distinction, but he explains how the sense of a proper name should be understood very briefly in a footnote. According to him, for example, the sense of the proper name “Aristotle” can be taken as the pupil of Plato and teacher of Alexander the Great or the teacher of Alexander the Great who was born in Stagira. What is interesting here is that the definite descriptions given as the possible senses of this proper name do themselves contain proper names too. Since the sense is something compositional for Frege, which means the sense of a linguistic sign is determined by its constituents (if there are any), in order to determine the sense of definite descriptions in question, we should first determine the senses of proper names they contain and substitute these senses with the proper names themselves. This process should continue until no proper name remains. However, it does not seem easy to find a definite description which describes the object of a proper name uniquely but contains no proper name itself. For instance, could we find appropriate senses that contain no proper name for “Plato”, “Alexander the Great” and “Stagira”? It does not seem likely. A problem of infinite regress appears to arise. Can Frege solve this problem, which poses a serious threat for his sensereference distinction? I will explore this problem in this paper. After explaining the problem, I will discuss the options (e.g. turning to indexicals or context restriction) Frege can take to deal with it. (shrink)

Phaidon diyaloğunda Sokrates, dostlarıyla birlikte ruhun ölümsüzlüğü üzerine konuştuktan sonra, Kebes’in itirazı üzerine ona doğru dönerek hakikati arayış yolculuğunda kendi hayat hikayesi ve tecrübesini paylaşır. Kebes’e göre ruhun bu dünyadan önce var olması, sonrasında da varlığını sürdüreceği anlamına gelmez. Ayrıca ona göre bedenden bedene dolaşan ruh, bu dolaşımla yok olup gider ve bu nedenle ölümsüzlük diye bir şeyden bahsedilemez. Bu bağlamda Sokrates, ruhun ölümsüzlüğüne ilişkin Kebes’in itirazını ele almanın zorluğuna işaret eder ve bu meselede oluş ve bozuluşun nedeninin araştırılması gerektiğini (...) ifade eder. Bu noktada Sokrates gençlik yıllarında kendisinin de “neden” arayışı içerisinde olduğundan ve Anaksagoras başta olmak üzere doğa araştırmacılarından etkilendiğinden bahseder. Öte yandan Sokrates doğal neden arayışındaki umutlarının da boşa çıktığını belirtir. Bu umut yitiminden sonra Sokrates ‘logoi’a sığınma’ olarak belirttiği “ikinci yolculuğa” (deuteros plous) çıkar. Oluş dünyasına tabi her şeyin kendisine göre gerçekleştiği ilkesel nedeni doğanın içinde arayan düşünürlerin çelişkilerini fark eden genç Sokrates’in, fiziki dünyadan metafiziğe doğru seyreden yolculuğu bu yazının konusunu oluşturmaktadır. Ayrıca bu yazının amacı, ruhun ölümsüzlüğü gibi bir meselede, Sokrates’in kendi hayat hikayesini paylaşmasının gerekçesini araştırmak ve buradan hareketle Kebes’in itirazına yönelik Sokratik arayışın izlerini sürmektir. (shrink)

Bu çalışma, Aristoteles ve Platon özelinde, “poiēsis” fiilinin iki farklı tarzda kavramsallaştırmasından doğan yapıca uzlaşmaz iki “tragedya” anlayışını irdeleme amacı taşımaktadır. Bunun için, Peri Poiētikēs Tekhnēs ile Politeia metinleri yol gösterici olarak seçilmiştir. Tartışmamızı “mimēsis” bağlamına yerleştirerek, bir yandan “poiēsis” etkinliğine diğer yandan ise “poiēsis” etkinliğinin gerçekleştiricisi olan “poiētēs”e yönelip, bu kavramların bahsedilen iki filozofun “sanat” ve “felsefe” kavrayışlarındaki yerini açmayı deniyoruz. Bu denemeyi ise tragedya bağlamında karşımıza çıkan fâil, fiil, münfâil hâl ve seyirci mefhumları üzerinden derinleştirmeye çalışıyoruz. Böylece, sunduğumuz (...) eleştirel değerlendirmelerden hareketle, aslında Aristoteles’in değil, fakat Platon’un “sanat”ın bir “tekhnē ” ve “poiētikē ” olarak asıl anlamını yakalamış olabileceğine dair bir ipucu bırakıyoruz. (shrink)

The current times call for reforms in educational processes. The Covid-19 pandemic had an unforeseen impact on the educational system in all countries. This need for change requires new pedagogies and new methods for teaching and learning. Understanding the need for change is essential for the formulation of adaptive proposals, as well as for the generation of training activities to complement the teaching curriculum. New educational practices lead to a vision of educational quality, with new approaches that allow the continuous (...) integration of knowledge and permanent interaction with the student. This paper presents an analysis of the new teaching methodologies in times of confinement due to the pandemic caused by Covid-19. Keywords: Teaching methodologies, educational system, learning process. References [1]É. Tremblay-Wragg, C. Raby, L. Ménard y I. Plante, «El uso de estrategias didácticas diversificadas por cuatro profesores universitarios: ¿qué contribución a la motivación de aprendizaje de sus alumnos?,» Docencia en educación superior, vol. 26, nº 21, 2021. [2]L. Czerniewicz, R. Mogliacci, S. Walji, A. Cliff, B. Swinnerton y N. Morris, «Enseñanza y aprendizaje académico en el nexo: desagregación, mercantilización y digitalización en la educación superior,» Teaching in Higher Education, vol. 26, nº 2021, p. 16, 2021. [3]S. Dogan y A. Adam, «Aumentar el efecto del desarrollo profesional en la instrucción efectiva a través de comunidades profesionales,» Docentes y docencia: teoría y práctica, vol. 26, nº 3-4, pp. 326-349, 2020. [4]I. M. Torres Salas, «La enseñanza tradicional de las ciencias versus las nuevas tendencias educativas,» Educare, vol. 14, nº 1, pp. 131-142, 2010. [5]B. Fabio, J. Antonio Palomino y J. González Henríquez, «Evaluación y contraste de los métodos de enseñanza tradicional y lúdico,» Revista de Educación física y deportes, vol. 13, nº 94, pp. 29-36, 2008. [6]Y. Benítez y C. Mora, «Enseñanza tradicional vs aprendizaje activo,» Revista Cubana de Física, vol. 27, nº 2A, pp. 175-179, 2010. [7]P. Morales Bueno y V. Landa Fitzgerald, «Aprendizaje basado en problemas,» Theoria, vol. 13, nº 1, pp. 145-157, 2004. [8]R. Gil-Galván, I. Martín-Espinosa y F. Gil-Galván, «University student perceptions of competences acquired through problem-based learning,» Educación XXI, vol. 24, nº 1, pp. 271-295, 2020. [9]E. Ortiz Cermeño, «El aprendizaje basado en problemas,» Perfiles Educativos, vol. 41, nº 164, pp. 208-213, 2019. [10]E. Araos-Baeriswyl, C. Moll-Manzur, Á. Paredes y J. Landeros, «Aprendizaje invertido: un enfoque pedagógico en tiempos de pandemia,» Rev. Atención Primaria, vol. 53, nº 1, p. 117, 2021. [11]V. León-Carrascosa, M. Belando-Montoro y S. Sánchez-Serrano, «Design and validation of a questionnaire to evaluate the service-learning methodology,» Rev.Estudios sobre educación, vol. 39, nº 1, pp. 247-266, 2020. [12]J. Collado-Ruano, M. Ojeda, M. Malo y D. Amino, «Educación, arte e interculturalidad: El cine documental como lenguaje comunicativo y tecnología innovadora para el aprendizaje de la metodología I + D + I,» Rev. Texto livre, vol. 13, nº 3, pp. 376-393, 2020. [13]P. M. Bueno y V. Landa Fitzgerald, «Aprendizaje basado en problemas,» Theoria, vol. 13, nº 1, pp. 145-157, 2004. [14]J. A. Martí, M. Heydrich, M. Rojas y A. Hernández, «Aprendizaje basado en proyectos: Una experiencia de innovación docente,» Universidad EAFIT, vol. 46, nº 158, pp. 11-21, 2010. [15]L. Rojas y N. M. Jaimes, «Canvas LMS y el trabajo colaborativo como metodología de aprendizaje en entornos virtuales,» de Congreso Ibérico de Sistemas y Tecnologías de la Información, CISTI, Bogotá, Colombia, 2020. [16]B. Bordel y P. Mareca, «Results and Trends in educational MOOCs in the engineering area with MIRIADAX platform. A case study,» de 15th Iberian Conference on Information Systems and Technologies, CISTI 2020; Seville; Sevilla, España, 2020. [17]K. Vermeir y G. Kelchtermans, «Innovative practice as interpretative negotiation.A case-study on the kamishibai in Kindergarten.,» Teachers and Teaching: Theory and Practice, vol. 26, nº 3-4, pp. 248-263, 2020. [18]B. Tucker, «The Flipped Classroom: Online instruction at home frees class time for learning,» Education Next, vol. 1, nº 1, pp. 82-84, 2012. [19]M. V. Ledo, N. R. Michelena, N. N. Cao, I. d. R. M. Suárez y M. N. Vialart Vidal, « Aula invertida, nueva estrategia didáctica,» Educación Médica Superior, vol. 30, nº 3, pp. 678-688, 2016. [20]Metodologías activas por medio de las TIC, [Online]. Available: https://www.campuseducacion.com/blog/recursos/articulos-campuseducacion metodologias-activas-por-medio-de-las-tic/?cn-reloaded=1. [Last access: February 14, 2021]. (shrink)

Çalışma Hıristiyanlığın Protestanlık mezhebinden doğan, özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nde kümelendiği gözlemlenen, İsrail’i ve Yahudileri orantısızca desteklemesiyle bilinen ve aynı zamanda İslam’a ve Müslümanlara karşı düşmanca yaklaşımları haiz “Hıristiyan siyonistlerini” ele almaktadır. Hareketin mahiyeti, doğuşu, teolojisi, faaliyetleri ve kendisinde mündemiç olan antisemitizm ile anti-İslamizm olguları incelenmektedir. Bulgulara göre, Hıristiyan siyonizmi çeşitli açılardan bakıldığında bir anomali teşkil etmektedir. Bunlardan en önemlisi, Yahudilerin ve Hıristiyanların yüzyıllarca birbirlerine en üst seviyede düşmanlık etmiş olan iki topluluk oluşudur. Hıristiyan siyonistler dünya tarihini Mesih’in zuhuruyla birlikte kurulacak (...) olan bin yıllık küresel krallık öncesindeki yedi bölüm olarak ele alan, sınırları büyük ölçüde İngiliz-İrlandalı teolog John Nelson Darby tarafından çizilen ve “premillennial dispensationalism (premilenyal dispensasyonalizm)” olarak bilinen teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosuna inanmaktadır. Bu senaryo hareketin varlık sebebini, amaçlarını, dostlarını ve düşmanlarını belirlemektedir. Dost-düşmanlar olarak Yahudilerin buradaki rolü bazı çelişkiler ve ihtilaflar barındırırken, düşmanlar olarak Müslümanların rolü açıkça olumsuz bir görünüm arz etmektedir. Bunun sonucu olarak Hıristiyan siyonistler Müslümanları şeytanlaştırma eğilimine girmektedir. Her ne kadar dindaşları tarafından ahlak, siyaset ve özellikle teoloji eksenlerinde ağır eleştirilere tabi tutulsalar da Hıristiyan siyonistler emperyalist güçlerle olan uzun ittifaklarının da bir meyvesi olarak dünya politikasında kayda değer bir güce sahiptir. Hıristiyan siyonizminin mahiyeti ve dahi antisemitizm ve anti-İslamizm ile irtibatı konusunda Türkçe yazılmış eserlerin azlığına binaen çalışma literatürdeki bu boşluğu kapatma amacı taşımaktadır. Özet: İçinde bulunduğumuz dönemde anti-İslamizm kavramı ele alınırken kendisine özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) teopolitik dekorunda yer bulan “Hıristiyan siyonizmi” adlı grubun etkisine işaret edilmektedir. Bu grup literatür tarafından İsrail’i Yahudilerin vatanı olarak destekleyen Hıristiyanlar olarak tanımlanmaktadır. İsrail için Birleşen Hıristiyanlar (CUFI) gibi organizasyonlar aracılığıyla İsrail’in desteklenmesi noktasında etkin faaliyetler yürütmektedirler. Orta Doğu’da barışın tesis edilmesini inandıkları kıyamet senaryosunun önünde bir engel olarak gördükleri için kategorik olarak reddetmektedirler. Özellikle 19. yüzyılda başlayıp, 11 Eylül olayları ile birlikte ciddi bir ivme yakalayan ABD’deki anti-İslami hareketlerin büyük bir kısmı Hıristiyan siyonizmi ile ilişkilendirilen şahıslar tarafından başlatılıp desteklenmektedir. ABD’de yaklaşık 20 ila 30 milyon arasında Hıristiyan’ın bu ideolojiyi benimsediği tahmin edilmektedir. ABD dışında İngiltere, İskandinavya, Avustralya, Güney Afrika ve hatta Güney Kore ve Honduras gibi coğrafyalarda da taraftar bulmuşlardır. Birçok açıdan bakıldığında Hıristiyan siyonizmi bir anomali teşkil etmektedir. Bunun özünde Yahudilerin ve Hıristiyanların birbirlerine olan düşmanlıkları yatmaktadır. Yahudiler dini kaynaklarında Hıristiyanlığın en kutsal şahsiyetlerine ağır hakaretler ederken, Hıristiyanlar Yahudileri Tanrı katilleri olarak görmektedir. Ancak Hıristiyan siyonistlerin çoğunluğu İsrail konusunda adeta kraldan daha kralcı davranmaktadır. Hıristiyan siyonizminin teolojik zeminini incelemek isteyen bir araştırmacı eskatoloji (kıyamet bilimi), Armageddon savaşı, istiğrak, püritenler, premilenyalistler, dispensasyonalistler, fundamentalistler, restorasyonistler, evanjelistler, John Nelson Darby ve Cyrus I. Scofield gibi bazı kavram ve aktörlerle karşılaşacaktır. İrlandalı-İngiliz bir teolog olan Darby birçokları tarafından Hıristiyan siyonizminin kurucusu olarak görülmektedir. Hareket için hayati önem teşkil eden ikinci isim ise Cyrus Ingerson Scofield’dir. Scofield Reference Bible ’ı yayınlayarak Hıristiyan siyonizminin milyonlar tarafından benimsenmesine yol açmıştır. Hıristiyan siyonistler “premilenyal dispensasyonel teolojinin” gerçek olduğuna ve gerçekleşeceğine inanmaktadır. Buna göre dünya tarihi yedi çağdan oluşan doğrusal bir olgudur. İnsanlığın halihazırda altıncı çağda olduğuna, yedinci çağın ise çok yakında olduğuna inanmaktadırlar. Bu teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosu Antichrist ’ın gelişi, Sahte Peygamber ve Şeytan ile birlikte cehennem teslisini kurması, Müslümanların da onlarla müttefik olarak hareket edip İsrail’e saldırmaları (Armageddon savaşı), Hz. İsa’nın gökten tekrar inerek İsrail’i kurtarması ve barışı tesis edeceği Milenyum Krallığı’nı kurması gibi öğeleri içermektedir. Siyonist olmayan Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizminin teolojisini defaatle eleştiriye tabi tutmuştur. Yahudilerin seçilmiş ırk olarak görülmesi, Yeni Ahit’in bu ideolojiye destek vermemesi, “Armageddon savaşının” büyük mezheplerde karşılığının olmayışı ve hareketin Yahudi karakteri taşıması gibi sebepler yüzünden bazı Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizmini heretik ilan etmiştir. Hıristiyan siyonizminin teolojisinin eleştirildiği bir diğer husus ise onun emperyal teoloji olarak yerine getirdiği işlev ile ilgilidir. Birçok düşünür Hıristiyan siyonizmi, Yahudi-Hıristiyan Batı anlatısı ve emperyalizm arasında sağlam bağlar olduğunu iddia etmektedir. Hıristiyan siyonizmi anomalisine bir açıklama getirmek isteyen şahıslar Hıristiyan siyonizmi içerisinde yer alan antisemitizme işaret etmektedir. Buna göre Hıristiyan siyonistler, Yahudilerin ve Yahudi devletinin kurulmasının gerçekleşmesinde hayati bir rol oynadığı kıyamet senaryolarını yürürlüğe koymak adına İsrail’i her şartta desteklerken, bu senaryo Yahudilerin kendisini Mesih gibi gösteren Antichrist tarafından yönetilmesini ve Yahudilerin çoğunluğunun Mesih’in gelişinden sonra ölmesini içermektedir. Aynı zamanda neredeyse daima İsrail yanlısı açıklamalar yapan bazı Hıristiyan siyonistlerin zaman zaman doğrudan antisemitik söylemlere başvurduğu gözlemlenebilmektedir. Bu sebeple Hıristiyan siyonistler ve Yahudiler arasındaki teopolitik ittifakın bir noktada bozulacak pragmatik bir ittifak olduğu iddia edilmektedir. Anti-İslamizm noktasındaki bulgulara göre Hıristiyan siyonistlerin %70’i Araplara karşı ya kayıtsız ya da düşmanca hisler beslemektedir. 11 Eylül’den sonraki dönemde İslam’ın şeytanlaştırılması operasyonu büyük ölçüde Robertson, Graham, Lindsey, Vines ve Falwell gibi Hıristiyan siyonistler tarafından gerçekleştirilmiştir. Yine İsrail’in 1948 yılında kuruluşu, Filistinliler için doğurduğu sonuçlara rağmen Hıristiyan siyonistlerin çoğu için bir kıyamet alametinin gerçekleşmesi anlamına gelmektedir. Hıristiyan siyonistlerin inandıkları kıyamet senaryosunda Müslümanlar ancak düşman saflarında savaşan Gog ve Magog olarak anlam bulabilmektedir. Onlar Şeytan, Antichrist ve Sahte Peygamber ’den oluşan cehennem teslisinin müttefikleridir. Filistinliler, Araplar ve Müslümanlar senaryonun gerçekleşmesi önünde doğrudan engel teşkil etmektedir. Bu hususlar birlikte değerlendirildiğinde halihazırda Hıristiyan siyonistlerin İslam’a ve Müslümanlara neden bu kadar olumsuz yaklaştıkları hususu açıklık kazanmaktadır. Görüldüğü üzere karşı karşıya olunan, gerçek dünyadaki gerçek olaylar ve aktörler hakkında rasyonalizasyona ve değişime kapalı olan, son derece tehlike arz eden dini inançlardır. Hıristiyan siyonizmi üç dinin etkileşime girdiği, üç dinin de bağlılarını ilgilendiren bir fenomendir. Teolojik analiz hareketin Hıristiyanlık dininin kutsal metinlerini İsrail lehine yorumladığını, ancak siyonist olmayan Hıristiyan teologlarca desteklenmediğini göstermektedir. Emperyalist ajandalar dahilinde ABD ve İngiltere gibi devletlerce de destek bulan bu hareketin kıyamet senaryosuna göre Müslümanlar Şeytan’ın müttefikleri olarak kötülüğün tarafındadır. Hz. İsa’nın yeryüzüne dönüşüyle yenilecekler ve yok edileceklerdir. Milyarlarca dolarlık bütçeleriyle, sayıları on binlerle ifade edilen propagandist vaizleriyle, Kuran-ı Kerim yakmak ve Hz. Muhammed’e terörist demek gibi eylemleriyle, Yahudileri İsrail’i Filistinlilerden temizlemeye teşvik etmeleriyle, bu uğurda onlara ciddi bir finansal ve manevi destek sağlamalarıyla ve Batı devletlerini İsrail’in düşman olarak algıladığı Müslüman komşularıyla savaşmaya teşvik eden lobicilik faaliyetleriyle Hıristiyan siyonistler halihazırda İslam’ın yüzleştiği en ciddi meydan okumalardan birisini teşkil etmektedir. Bu hareketin zararlı sonuçlarıyla mücadele etmek için atılması gereken en önemli adım araştırmaları derinleştirerek kitleleri doğru şekilde bilgilendirmek olacaktır. (shrink)

Growing concern has been expressed that we have entered a “post-truth” era in which each of us willfully believes whatever we choose, aided and abetted by alternative and social media that spin alternative realities for boutique consumption. A prime example of the belief in alternative realities is said to be acceptance of “conspiracy theories”—a term that is often used as a pejorative to indict claims of conspiracy that are so obviously absurd that only the unhinged could believe them. The epistemological (...) standard often involved in this indictment, however—the standard of “obvious” falsity—invites subjectivity in its application, because what is obviously false to one person can be common sense to another. This is not just a truism; considerable research suggests that people’s political beliefs, in general, and their acceptance or rejection of conspiracy theories in particular, tends in large part to be determined by partisan, ideological, and other priors. (shrink)

The title of this paper reflects the fact truthmaking is quite frequently considered to be expressive of realism. What this means, exactly, will become clearer in the course of our discussion, but since we are interested in Armstrong’s work on truthmaking in particular, it is natural to start from a brief discussion of how truthmaking and realism appear to be associated in his work. In this paper, special attention is given to the supposed link between truthmaking and realism, but it (...) is argued that this link should not be taken too seriously, as truthmaking turns out to be, to a large extent, ontologically neutral. Some consequences of this are studied. (shrink)

It is now possible to have a child without sexual intercourse. The history of this apparently new statement has been breefly synthetised.The new perspectives open ethical problems for the scientific community and a new social context for single women.

The main aim of this paper is to introduce the logics of evidence and truth $$LET_{K}^+$$ and $$LET_{F}^+$$ together with sound, complete, and decidable six-valued deterministic semantics for them. These logics extend the logics $$LET_{K}$$ and $$LET_{F}^-$$ with rules of propagation of classicality, which are inferences that express how the classicality operator $${\circ }$$ is transmitted from less complex to more complex sentences, and vice-versa. The six-valued semantics here proposed extends the 4 values of Belnap-Dunn logic with 2 more values (...) that intend to represent (positive and negative) reliable information. A six-valued non-deterministic semantics for $$LET_{K}$$ is obtained by means of Nmatrices based on swap structures, and the six-valued semantics for $$LET_{K}^+$$ is then obtained by imposing restrictions on the semantics of $$LET_{K}$$. These restrictions correspond exactly to the rules of propagation of classicality that extend $$LET_{K}$$. The logic $$LET_{F}^+$$ is obtained as the implication-free fragment of $$LET_{K}^+$$. We also show that the 6 values of $$LET_{K}^+$$ and $$LET_{F}^+$$ define a lattice structure that extends the lattice L4 defined by the Belnap-Dunn four-valued logic with the 2 additional values mentioned above, intuitively interpreted as positive and negative reliable information. Finally, we also show that $$LET_{K}^+$$ is Blok-Pigozzi algebraizable and that its implication-free fragment $$LET_{F}^+$$ coincides with the degree-preserving logic of the involutive Stone algebras. (shrink)

Argues that there can be interaction without breaking physical laws: e.g. by basic psychic forces, or by varying physical constants, or especially by arranging fractal trees of physical causation leading to behavior.

Between 1873 and 1876, Felix Klein published a series of papers that he later placed under the rubric anschauliche Geometrie in the second volume of his collected works (1922). The present study attempts not only to follow the course of this work, but also to place it in a larger historical context. Methodologically, Klein’s approach had roots in Poncelet’s principle of continuity, though the more immediate influences on him came from his teachers, Plücker and Clebsch. In the 1860s, Clebsch reworked (...) some of the central ideas in Riemann’s theory of Abelian functions to obtain complicated results for systems of algebraic curves, most published earlier by Hesse and Steiner. These findings played a major role in enumerative geometry, whereas Plücker’s work had a strongly qualitative character that imbued Klein’s early studies. A leitmotif in these works can be seen in the interplay between real curves and surfaces as reflected by their transformational properties. During the early 1870s, Klein and Zeuthen began to explore the possibility of deriving all possible forms for real cubic surfaces as well as quartic curves. They did so using continuity methods reminiscent of Poncelet’s earlier approach. Both authors also relied on visual arguments, which Klein would later advance under the banner of intuitive geometry (anschauliche Geometrie). (shrink)

The thought that empathy plays an important role in moral motivation is almost a platitude of contemporary folk psychology. Parallel themes were mooted in German moral philosophy and aesthetics in the 1700s, and versions of the empathy construct remained prominent in continental accounts of moral motivation through the nineteenth century and early twentieth centuries. This chapter elucidates the Empathic Motivation Hypothesis (EMH) and sets out some of the conceptual and empirical challenges it faces. It distinguishes empathic concern from other dimensions (...) of empathy (e.g., resonance, attunement, distress, and non-empathic concern) and examines the merits of EMH as a developmental thesis, focusing on evidence from psychopathology and attachment theory. (shrink)

Discusses the rationality of the Christian religion and examines the philosophical arguments for the existence of God.

This original and lively book explores Greek ideas about health and disease and their influence on Greek thought. Fundamental issues such as causation and responsibility, purification and pollution, mind-body relations and gender differences, authority and the expert and who can challenge them, reality and appearances, good government, happiness, and good and evil themselves are deeply implicated. Using the evidence not just from Greek medical theory and practice but also from epic, lyric, tragedy, historiography, philosophy, and religion, G. E. R. Lloyd (...) offers the first comprehensive account of the influence of Greek thought about health and disease on the Greek imagination. (shrink)

The main scientific problems of chemical bonding were solved half a century ago, but adequate philosophical understanding of chemical combination is yet to be achieved. Chemists routinely use important terms ("element," "atom," "molecule," "substance") with more than one meaning. This can lead to misunderstandings. Eliminativists claim that what seems to be a baseball breaking a window is merely the action of "atoms, acting in concert." They argue that statues, baseballs, and similar macroscopic things "do not exist." When macroscopic objects like (...) baseballs move, exceedingly large numbers (1025) of microscopic components coordinate their activities. Understanding how this happens requires attention to the interactions that link parts into larger units. Eliminativists say that everything that truly exists has causal relationships in addition to those of its components—"nonredundant causality." This paper holds that if a number of entities interact in such a way that the effect of that collection on test objects is different than it would have been in the absence of the interaction, then identification of that collection as a single composite agent is warranted, for purposes to which that difference is relevant. Ordinary "chemical substances" (both elementary materials such as dihydrogen and compounds such as water) fulfill this version of the requirement of nonredundant causality. Other sorts of chemical coherences, including chemical dissipative structures (e.g., flames), also fulfill that criterion. All these types of coherences qualify as "substances" (as that term is used in philosophy) even though they are not all "chemical substances.". (shrink)

E. L. Mascall; XIV—Perception and Sensation, Proceedings of the Aristotelian Society, Volume 64, Issue 1, 1 June 1964, Pages 259–272, https://doi.org/10.1093/ar.

E. L. Mascall; XIV—Perception and Sensation, Proceedings of the Aristotelian Society, Volume 64, Issue 1, 1 June 1964, Pages 259–272, https://doi.org/10.1093/ar.

This review shows the various tools used to implemente the food quality system in food establishments. Presenting the various laws that subsidize this process, establishing criteria and instrumentes for a correct implementation of the quality system in order to offer adequate hygiene processes in the production of safe food, in addition to favoring the maintenance of companies in the consumer market. The implementation of food safety management systems such as Good Manufacturing Practices (GMP), Standard Operating Procedures (SOP) e Hazard Analysis (...) and Critical Control Points (HACCP), in order to guarantee the safety of the food served and portray the organization of the company. It is essential to implement these systems ensuring the quality of the servisse (planning, control and improvement). In order to achieve healthy criteria related to foodstuffs, it is necessary to implement quality programs as prerequisites of the Hazard Analysis System and Critical Control Points in food services. Regulating and inspecting are just a few points that guarantee food security, since food that does not pose a health hazard to consumers is considered safe. (shrink)